De schuld van waterstof?

Het was een beetje een verrassende uitspraak van minister Jo Brouns eerder deze week – de stelling dat het de keuze voor waterstof was, die busbouwer Van Hool in de problemen gebracht heeft. Ook elders wordt de toekomst van waterstof als middel om duurzame energie op te slaan, steeds vaker in vraag gesteld.

Verschillende overheden in ons land hebben de laatste jaren regelmatig verwezen naar de ambitie om van ons land een draaischijf te maken in de waterstofeconomie. Waterstof zal een cruciale rol gaan spelen in de duurzame energievoorziening van de toekomst – zo luidt het – en die boot mogen we zeker niet missen.

In dat opzicht is het opmerkelijk dat minister Jo Brouns verwees naar de voortrekkersrol die Van Hool al decennia lang speelt in het gebruik van waterstof als zijnde een van de oorzaken van de problemen waarmee de busbouwer nu kampt.

Maar het is niet alleen de minister zelf. Zijn uitspraak lokte heel wat professoren naar de TV studios en ook zij waren opvallend negatief voor de zogenaamde waterstofeconomie.

Daarbij wordt onder meer verwezen naar het succes van elektrische voertuigen op batterijen. Van Hool zou die trend te lang genegeerd hebben en te lang vastgehouden hebben aan de visie dat waterstof de meest logische oplossing zou zijn voor het duurzamer maken van voertuigen.

Wat daarbij opvalt is dat niemand bedenkingen lijkt te maken bij deze stelling, terwijl in de voertuigindustrie waterstof nog lang niet afgeschreven wordt en er zelfs gespeculeerd wordt over een “hydrogen revival”. Toyota is en blijft wat dat betreft een van de voortrekkers.

De twee argumenten die het meest te horen zijn tegen het gebruik van waterstof in voertuigen is dat het rendement van opslag van energie in batterijen en aandrijving met elektrische motoren veel hoger ligt dan dat van oplossingen op basis van waterstof en het feit dat de productie van groene waterstof veel te duur is.

Dat laatste leidt er toe dat heel wat toepassingen op waterstof vandaag gebruikmaken van waterstof die gewonnen wordt uit fossiele brandstoffen. Deze zogenaamde grijze waterstof heeft het nadeel dat ze niet zo zuiver is als de waterstof die via elektrolyse gemaakt wordt en bij die onzuiverheden zitten ook broeikasgassen.

Organisaties zoals DeSmog – een website die allerlei vormen van greenwashing aan de kaak stelt – noemde waterstof onlangs onder meer daarom een “false solution”.

De keerzijde is dat elektrische batterijen, die dan het alternatief zouden moeten zijn, ook allesbehalve schone oplossingen zijn en dat de prijsvergelijking met waterstof niet helemaal eerlijk is wanneer de hoge kost voor de recyclage van batterijen niet mee in rekening gebracht wordt.

Of waterstof al dan niet een rol zal krijgen in het duurzamer maken van het verkeer, zal de toekomst uitwijzen. En de rol die ons land wil spelen als draaischijf van een toekomstige waterstofeconomie hoeft daar ook niet van af te hangen. Waterstof zou immers ook een belangrijkere rol kunnen krijgen in de industrie – als energiebron, maar ook als grondstof voor de synthese van chemicaliën die nu nog grotendeels uit fossiele brandstoffen gehaald worden.

in die toepassingen spelen echter dezelfde argumenten als in mobiliteitstoepassingen, namelijk dat het rendement en de kostprijs van de productie van groene waterstof moet verbeteren. Als dat lukt voor industriële toepassingen, heeft ook de waterstofbus allicht nog een mooie toekomst.

© Productivity.be, 14/03/2024